Καινούργιος χρόνος πάλι ξημερώνει
και σβήνεται και χάνεται ο παλιός.
Μαζί του να σβηστούν κι όλοι οι πόνοι,
το δάκρυ μας, η λύπη ο στεναγμός.

Καινούργιος χρόνος πάλι ξημερώνει
και λάμπει ο σκοτισμένος ουρανός.
Μ' ελπίδες ο Θεός να τον χρυσώνει
και να'ν' ευτυχισμένος και καλός.

Ελάτε, να γυρίσουμε και πάλι
στην πίστη του Χριστού σαν αδελφοί,
κι ο χρόνος ο καινούριος θα μας βγάλει
στης δόξας την ολόφωτη μορφή.

Χριστέ, μεγαλοδύναμε Θεέ μας,
Χριστέ γεμάτ' αγάπη και στοργή,
χαρούμενο το χρόνο χάρισέ μας
και στείλε την ειρήνη σου στη γη!

 (Στο τραγούδι έγινε περαιτέρω επεξεργασία κυρίως στην μίξη ήχου, και το καινούριο αρχείο mp3 ξαναανέβηκε εδώ, τον Ιανουάριο του 2013)

Ὅλα τ' ἄνθη, ποὺ προβάλλουν,
ὄταν ὁ καιρὸς τους φτάση,
ὅλα τὰ πουλιά, ποὺ ψάλλουν
μὲς στα φυλλωμένα δάση,
ὅλα ὁ καλὸς Θεός,
ὁ Θεὸς τὰ ἔχει πλάσει.

Τὰ ψηλὰ βουνά, ποὺ ζοῦνε
τ' ἄγρια θεριὰ κρυμμένα,
τὰ λιβάδια, ποὺ βοσκοῦνε
τόσ' ἀρνάκια χαϊδεμένα,
ὅλα ὁ καλὸς Θεός,
ὁ Θεὸς τά 'χει πλασμένα.

Τὰ ρυάκια ὅπου χύνουν
τὴ δροσιά τους δράμι δράμι,
τοὺς ὠκεανοὺς ποὺ πίνουν
κάθε λίμνη καὶ ποτάμι,
ὅλα ὁ καλὸς Θεός,
ὁ Θεὸς τὰ ἔχει κάμει.

Καὶ τὸν ἥλιο, ὅπου χάρη
καὶ ζωὴ σκορπᾶ στὴ φύση,
καὶ τῆς νύχτας τὸ φεγγάρι
καὶ τ' ἀστέρια μὲς στὴν κτίση,
ὅλα ὁ καλὸς Θεός,
ὁ Θεὸς τὰ ἔχει κτίσει.

Γι' ἀυτὸ πρέπει κάθε στόμα
νὰ τοῦ πέμπη εὐγνωμοσύνη,
ἐπειδὴ ψυχὴ καὶ σῶμα
κι ὀμορφιὰ καὶ γεροσύνη,
ὅλα ὁ καλὸς Θεός,
ὁ καλὸς Θεὸς τὰ δίνει.

Ὁ ἀφηνιασμένος ὄχλος τὸν προστάζει
νὰ φέρη τὸν σταυρὸ τοῦ Ἰησοῦ στὸν ὦμο.
Μετρῶντας τὸν ἀμέτρητο τὸ δρόμο
τρέμουν τὰ γόνατά του, ὁ ἱδρώς του στάζει.

Ἀγκομαχᾶ, τὰ κόκκαλά του τρίζουν,
σὰ νὰ σηκώνη ἀσήκωτο μολύβι,
σὰ να σηκώνη βράχο σκύβει, σκύβει
κι ἀυτοὶ τὸν σπρώχνουν, τὸν γελοῦν, τὸν βρίζουν.

Κι αὐτοὶ γελοὺν κι ἐκεῖνος κρυφοκλαίει,
καὶ μόνον ὁ κατάδικος, σιμά του
βαδίζοντας τὸ δρόμο τοῦ θανάτου
τὸν συμπαθεῖ, τὸν συμπονεῖ, τοῦ λέει:

-Βαρύς, δυστυχισμένε εἶν' ὁ σταυρός μου,
βαρύς! Ξέρεις μὲ τί εῑναι φορτωμένα
τὰ ξύλα του ποὺ θὰ δεχτοὺν ἐμένα;
Μ' αἰώνων ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου.

Στὸ χωριό μας, ποὺ δὲν εἶναι κι ὀμορφότερο στὴν πλάση,
μᾶς ἀφῆσαν οἱ γονιοί μας μιὰ γερόντισσα ἐκκλησιά.
Δὲν τῆς ἔχουμε φτειασμένο μαρμαρένιο εἰκονοστάσι.
Τὰ καντήλια της δὲν εἶναι κρυσταλλένια καὶ χρυσά.

Φτωχικὰ ντυμένους ἔχει καὶ τοὺς γέρους της παπάδες.
Ταπεινοὶ κι οἱ δυό της ψάλτες εἶναι πάντα ἐργατικοί.
Στὰ μανάλια της μεγάλες δὲν ἀνάβουνε λαμπάδες.
Στὸν ἀφέντη Ἁι-Δημήτρη τὸ μικρὸ κεράκι ἀρκεῖ.

Κι ὅμως, στὸ μικρό της χῶρο ποὺ ὅλους κι ὅλους δὲ μᾶς πιάνει,
τοῦ Θεοῦ τὸ μεγαλεῖο τὸ αἰσθανόμαστε τρανό!
Πουθενὰ πιὸ μυρωμένο δὲν καπνίζει τὸ λιβάνι,
πουθενὰ τὸ καντηλάκι δὲ σπιθάει πιὸ φωτεινό.

Τὴν καλή μας ἐκκλησούλα!... Ὅλοι μας ἐκεῖ στὴ μέση
χριστιανοὶ στὴν κολυμβήθρα γίναμε κλαψαριστά.
Θὰ γελάσουμε μιὰ μέρα καὶ γαμπροὶ στὴν ἴδια θέση.
Θὰ σωπάσουμε μιὰν ἄλλη μὲ τὰ μάτια μας κλειστά...

Καὶ στὸν  Ἅδη, ποὺ ἡ ψυχή μας φτερωτὴ θὰ περιτρέχη,
θὰ γυρεύουμε νὰ ἰδοῦμε τοὺς Ἁγίους τοὺς σεβαστοὺς,
ἀπαράλλαχτους, ἀλήθεια, ἔτσι ὅπως αὐτὴ τοὺς ἔχει,
στὶς ξυλένιες της εἰκόνες, φτωχικὰ ζωγραφιστούς.

Κατεβάστε το τραγούδι πατώντας ΕΔΩ.

Στὸ ρημαγμένο παρεκκλήσι
τῆς ἄνοιξης τὸ θείο κοντύλι
εἰκόνες ἔχει ζωγραφίσει
μὲ τ' ἀγριολούλουδα τ' Ἀπρίλη.

Ὁ ἤλιος γέρνοντας στὴ δύση
μπροστὰ στοῦ ἱεροῦ τὴν Πύλη
μπαίνει δειλὰ νὰ προσκυνήση
κι ἀνάφτει ὑπέρλαμπρο καντήλι.

Σκορπάει γλυκιὰ μοσχοβολιὰ
δάφνη στὸν τοῖχο ριζωμένη,
θυμίαμα ποὺ καίει ἡ πίστις,

καὶ μιὰ χελιδονοφωλιὰ
ψηλὰ στὸ νάρθηκα χτισμένη
ψάλλει το "Δόξα ἐν Ὑψίστοις".

Το ανωτέρω βίντεο προέρχεται από το σχετικό κανάλι στο YouTube.