Προσευχής σημαίνει η ώρα
κι η καρδιά ας πλημμυρίσει
απ’ αγάπη στους Πατέρες,
τους τεχνίτες του φωτός.

Γλυκοφέγγει και τ’ αστέρια
απ’ τα ύψη ξεκινούνε
και με χάρη μάς καλούνε
εις της γνώσης την γιορτή.

Τρεις μεγάλοι μας φωστήρες
στου φωτός σας το βασίλειο
πάρτε την θερμή φωνή μας
που πετά και σας ζητεί.

Η ατέλειωτή σας λάμψη
μας μιλάει στις καρδιές μας
και μας δίνει φως και γνώση
και γαλήνη στην ψυχή. (2)

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Τραγουδάει η πολύ αξιόλογη Παιδική Χορωδία του Λαυρίου "Animus". Μουσική: W.A.Mozart. Προσαρμογή στίχων: Μαρία Ιωαννίδου. Δ/νση Χορωδίας:Θοδωρής Κωνσταντόπουλος.
Ευχαριστούμε τον συνάδελφο που μας ενημέρωσε για το όμορφο αυτό βίντεο και το τραγούδι.

Το αρχικό κείμενο του τραγουδιού, που υπάρχει και στο αρχείο κειμένου ΕΔΩ, είναι το εξής:

ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΩΡΑ

Προσευχής σημαίνει η ώρα
κι η καρδιά ας ξεχειλίσει,
απ’ αγάπη στον Πατέρα
τον τεχνίτη του παντός.

Γλυκοφέγγει και τ’ αστέρια,
απ’ τα ύψη ξεκινούνε
και με χάρη μας καλούνε,
στης ψυχής την εορτή.

Παντοδύναμε Θεέ μου,
στου φωτός Σου το βασίλειο
δέξου τη θερμή φωνή μου
που πετά και Σε ζητεί.

Η δική Σου θεία λάμψη
ας φωτίσει την ψυχή μου
κι η γαλήνη την καρδιά μου
που βαθιά Σ’ ευγνωμονεί.

Καντήλι μου μονάκριβο
ψηλά πού σπινθηρίζεις
ποιός οὐρανός σοῦ δίνει φῶς
κι ἐλπίδα μέ γεμίζεις;

Ἐλπίδα πού μέ δάκρυα
καἰ πόθους τήν ποτίζω
Πίστης κι Ἀγάπης τόν καρπό
στό βιό μου νά θερίζω.

Καντήλι φωτοστέφανο
σάν μέρα τοῦ Ἀπρίλη
μοιάζεις σάν ὄρθρου ξαστεριά
πορφυρωμένο δείλι.

Καντήλι εἰρηνόμορφο
ἀκύμαντο λιμάνι
ἀπ’ τήν ἐλιά παίρνεις τροφή
καί διώχνεις τό σκοτάδι.

Καντήλι φωτοπρόσωπο
καί Παναγιά Μητέρα
σάν ἀντικρύζω τό Σταυρό
γλυκειά περνᾶ ἡ ἡμέρα.

Σάν ἀντικρύζω τό Χριστό
μύριο τραυματισμένο
γιά μένα φώναξες «διψῶ»,
Θεέ μου, σέ προσμένω.

Καί στή δική μου τήν καρδιά
ν’ ἀνάψεις τό Καντήλι
μέ τῆς Ἀγάπης τή φωτιά
Φῶς παίρνοντας νά δίνει.

ΚΑΝΤΗΛΙ γιά προσκέφαλο
βάλτε μου σάν πεθάνω
θἆν’ τῶν ματιῶν μου ἡ χαραυγή
ἀπ’ ἕναν κόσμον ἄλλον.

Κατεβάστε το τραγούδι από ΕΔΩ.

Ακούστε άμεσα το τραγούδι πατώντας το πλήκτρο της αναπαραγωγής παρακάτω:



Το ποίημα είναι του Αρχιμανδρίτη π. Ευσεβίου Δ. Κόκκορη, Ιεροκήρυκος της Ιεράς Μητροπόλεως Φωκίδος, από το πολύ αξιόλογο βιβλίο του "Σταγόνες Ύδατος". Μελοποίηση: Α. Μεθόδιος.