Χριστέ μου, σαν ήρθες στη γη να φέρεις τη γαλήνη,
δεν ήσουν βασιλόπουλο, δε ζούσες σε παλάτι.
Ζούσες μονάχα σαν παιδί ενός φτωχού εργάτη,
με την αγνή μητέρα Σου, που ’ταν φτωχιά κι εκείνη.

Ω! Πόσο το ’θελα, Χριστέ, τότε κι εγώ να ζούσα,
τότε που Συ στη Ναζαρέτ ζούσες με καταφρόνια!
Αχ, ναι. Θα Σ’ είχα φίλο μου, πολύ θα Σ’ αγαπούσα
και θα περνούσαμε μαζί τα παιδικά μας χρόνια.

Εσένα θα’ χα συντροφιά, Χριστέ μου, κάθε μέρα
και θα’ μαστε χαρούμενα μαζί κι ευτυχισμένα.
Κι απ’ τα γλυκά, που η καλή θα μού ’δινε μητέρα,
τα πιο πολλά θα τα ’φερνα, Χριστούλη μου, σε Σένα.

Ω! πόσο πόσο το ’θελα τότε κι εγώ να ζούσα
μ’ Εσέ, γλυκέ μας Ιησού, Γιε της αγνής Μαρίας!
Κοντά Σου άγιος και εγώ να γίνω θα μπορούσα
και κληρονόμος να φανώ Ουράνιας Βασιλείας.

Όμως γιατί ν’ ανησυχώ και να λυπούμαι τόσο;
Μήπως και τώρα έπαψες Εσύ, Χριστέ, να ζεις;
Ω! ναι. Και τώρα την καρδιά ζητάς, για να Σου δώσω,
παιδί δικό σου να φανώ και τώρα με καλείς.

Μπορώ και τώρα φίλος Σου να γίνω αγαπημένος,
Φτάνει με όλη την ψυχή κι εγώ να Σ’ αγαπήσω
και στ’ άγια Σου θελήματα να ειμ’ υποταγμένος.
Και τότε, και στους ουρανούς με Σε, Χριστέ, θα ζήσω.

Μπορείτε να κατεβάσετε το τραγούδι πατώντας ΕΔΩ

Επίσης μπορείτε να ακούσετε άμεσα το τραγούδι, πατώντας το πλήκτρο της αναπαραγωγής παρακάτω:



Στίχοι: Γ. Βερίτης. Μελοποίηση-Ενορχήστρωση-Εκτέλεση: Α. Μεθόδιος. Τραγουδάει η μικρή μαθήτρια Μαρία Μ.

1 σχόλια:

John T. είπε...

Πολύ καλή δουλειά!!