Άγιε μου Γιώργη αφέντη μου κι αφέντη καβαλάρη (2)
αρματωμένος με σπαθί και με αργυρό κοντάρι. (2)
Θεριό έπεσε στην χώρα μας σ’ ένα βαθύ πηγάδι, (2)
ανθρώπους το ταΐζανε κάθε πρωί και βράδυ. (2)
Μια μέρα δεν του πήγανε ανθρώπους να δειπνήσει, (2)
σταλιά νερό δεν άφησε τη χώρα να δροσίσει. (2)
Ας ρίξουμε τα μπουλεθιά κι ότινος θέλει ας πέσει, (2)
να πάει το παιδάκι του του λιονταριού πεσκέσι. (2)
Τα μπουλεθιά επέσανε σε μια βασιλοπούλα, (2)
όπου την είχε ο βασιλιάς μόνη και μοναχούλα. (2)
Ξένος αγνώριστος περνά, την κόρη χαιρετάει, (2)
κι η κόρη του αποκρίνεται, κι η κόρη του μιλάει. (2)
«Τράβηξε ξένε από δω και το νερό αφρίζει, (2)
κι ο δράκοντας τα δόντια του για μένα τα τροχίζει». (2)
Γυρίζει ανατολικά και κάνει το σταυρό του
και βγάζει το σπαθάκι του και κόβει το λαιμό του.
Για πες μου ξένε να χαρείς ποιο είναι τ’ όνομά σου;
Κι εγώ θα κάνω χάρισμα στην οικογένειά σου.
Γιώργη με λένε το όνομα απ’ την Καππαδοκία,
κι αν θες να κάνεις χάρισμα, χτίσε μια εκκλησία.
Βάλε ζερβά την Παναγιά, δεξιά έναν καβαλάρη,
αρματωμένο με σπαθί και μ αργυρό κοντάρι.